Ποτέ δεν είν’ αργά να ξαναρχίσεις.. μπορείς ακόμα και με τη στερνή σου πνοή..
Brecht
Μετά το gig στην Κέρκυρα, το Σαββατόβραδο στις 25 Γενάρη του 20 στο φιλόξενο «7τεχνών», πήγα το άλλο πρωί στο «Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας», μέσα στις φυλακές.
Το «Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας» είναι μια δομή που λειτουργεί στις φυλακές του Μαλανδρίνου και της Κέρκυρας. Απ’ αυτό το σχολείο, οι μαθητές - κρατούμενοι παίρνουν απολυτήριο γυμνασίου!
Η επίσκεψη έγινε μετά από πρόσκληση του Κυριάκου Κωλέση, οραματιστή - παιδαγωγού και δασκάλου στο σχολείο αυτό. Η αφορμή ήταν μια έκθεση που έβαλε στην τάξη ο Κυριάκος, με θέμα: «Τραγούδια που μας λένε κάτι». Ο Μάριος, ένας μαθητής- κρατούμενος, έγραψε για το τραγούδι μου «Ο Λαθρόβιος». Μου πρότεινε λοιπόν ο Κυριάκος να έρθω στη φυλακή και να τους παίξω τον Λαθρόβιο πάλι, μετά από σαράντα χρόνια και να τον σχολιάσουμε! (Με τον «Λαθρόβιο» είχα διαγωνιστεί στους μουσικούς αγώνες του Μάνου Χατζιδάκι, στο δημοτικό θέατρο της Κέρκυρας, στις αρχές της δισκογραφίας μου. Έτσι, μου φάνηκε σαν ένα παιχνίδι με το χρόνο σε πρώτη φάση και, βέβαια, αυτό το σχολείο μου κίνησε την περιέργεια και το ενδιαφέρον).
Η βεγγέρα μου ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία. Ένα τεράστιο μπράβο στους μαθητές-κρατουμένους, στο προσωπικό και στο κράτος που παίρνει τέτοιες πρωτοβουλίες. Επιβάλλεται να συντηρούνται και να αναπτύσσονται ανάλογες δομές, σε όλες τις φυλακές.Πληροφορήθηκα ότι οι ανάγκες (γραφική ύλη, κ.λ.π.) καλύπτονται από τις δωρεές των «φίλων του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας», ενώ ακούγεται ότι ετοιμάζονται να τις καταργήσουν, κάτι που απεύχομαι και αποκρούω μετά βδελυγμίας!
Η γνώση και μόνον η γνώσει σώζει, αναμορφώνοντάς μας. Η γνώση οξύνει την ηθική ευαισθησία και πλουτίζει την συναισθηματική νοημοσύνη. Η άγνοια σκοτώνει.
Τους τραγούδησα το Λαθρόβιο κι ακόμα τις Μάσκες, τον Δραπέτη, τον Απόκληρο, την Κρουαζιέρα… Ύστερα πιάσαμε την κουβέντα.
Υπάρχουν φωτογραφίες που -δεν γίνεται να δημοσιευτούν - εκφράζουν καλύτερα το συμβάν. Φαίνονται καθαρά τα συναισθήματα και οι σκέψεις που τ’ ακολουθούν, στα πρόσωπα! Είναι μαθητές - κρατούμενοι, εθνικοτήτων από Δανία έως Αφγανιστάν, δασκάλες και δάσκαλοι, η Έλενα, ο Μιχάλης, ο φύλακας - άγγελος Βασίλης κι η αφεντιά μου. Δεν ξεχωρίζουμε. Είμαστε ένα!
Οι τρεις ώρες που πέρασα μαζί τους είναι για μένα -ένα περιπλανώμενο μουσικό, έναν αρμενιστή - έμπνευση, ψυχική τόνωση και ευθύνη να συνεχίσω να γράφω και να παίζω.
Υ.Γ. Ο θολωτός διάδρομος και τα κελιά που δεν λειτουργούν πλέον, ευτυχώς. Το κτιριακό συγκρότημα της φυλακής είναι, στο σύνολό του, ένα αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα που ο φυσικός του προορισμός είναι μουσείο και εργαστήρι τεχνών.
Η επίσκεψη έγινε μετά από πρόσκληση του Κυριάκου Κωλέση, οραματιστή - παιδαγωγού και δασκάλου στο σχολείο αυτό. Η αφορμή ήταν μια έκθεση που έβαλε στην τάξη ο Κυριάκος, με θέμα: «Τραγούδια που μας λένε κάτι». Ο Μάριος, ένας μαθητής- κρατούμενος, έγραψε για το τραγούδι μου «Ο Λαθρόβιος». Μου πρότεινε λοιπόν ο Κυριάκος να έρθω στη φυλακή και να τους παίξω τον Λαθρόβιο πάλι, μετά από σαράντα χρόνια και να τον σχολιάσουμε! (Με τον «Λαθρόβιο» είχα διαγωνιστεί στους μουσικούς αγώνες του Μάνου Χατζιδάκι, στο δημοτικό θέατρο της Κέρκυρας, στις αρχές της δισκογραφίας μου. Έτσι, μου φάνηκε σαν ένα παιχνίδι με το χρόνο σε πρώτη φάση και, βέβαια, αυτό το σχολείο μου κίνησε την περιέργεια και το ενδιαφέρον).
Η βεγγέρα μου ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία. Ένα τεράστιο μπράβο στους μαθητές-κρατουμένους, στο προσωπικό και στο κράτος που παίρνει τέτοιες πρωτοβουλίες. Επιβάλλεται να συντηρούνται και να αναπτύσσονται ανάλογες δομές, σε όλες τις φυλακές.Πληροφορήθηκα ότι οι ανάγκες (γραφική ύλη, κ.λ.π.) καλύπτονται από τις δωρεές των «φίλων του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας», ενώ ακούγεται ότι ετοιμάζονται να τις καταργήσουν, κάτι που απεύχομαι και αποκρούω μετά βδελυγμίας!
Η γνώση και μόνον η γνώσει σώζει, αναμορφώνοντάς μας. Η γνώση οξύνει την ηθική ευαισθησία και πλουτίζει την συναισθηματική νοημοσύνη. Η άγνοια σκοτώνει.
Τους τραγούδησα το Λαθρόβιο κι ακόμα τις Μάσκες, τον Δραπέτη, τον Απόκληρο, την Κρουαζιέρα… Ύστερα πιάσαμε την κουβέντα.
Υπάρχουν φωτογραφίες που -δεν γίνεται να δημοσιευτούν - εκφράζουν καλύτερα το συμβάν. Φαίνονται καθαρά τα συναισθήματα και οι σκέψεις που τ’ ακολουθούν, στα πρόσωπα! Είναι μαθητές - κρατούμενοι, εθνικοτήτων από Δανία έως Αφγανιστάν, δασκάλες και δάσκαλοι, η Έλενα, ο Μιχάλης, ο φύλακας - άγγελος Βασίλης κι η αφεντιά μου. Δεν ξεχωρίζουμε. Είμαστε ένα!
Οι τρεις ώρες που πέρασα μαζί τους είναι για μένα -ένα περιπλανώμενο μουσικό, έναν αρμενιστή - έμπνευση, ψυχική τόνωση και ευθύνη να συνεχίσω να γράφω και να παίζω.
Υ.Γ. Ο θολωτός διάδρομος και τα κελιά που δεν λειτουργούν πλέον, ευτυχώς. Το κτιριακό συγκρότημα της φυλακής είναι, στο σύνολό του, ένα αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα που ο φυσικός του προορισμός είναι μουσείο και εργαστήρι τεχνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου