Παυλίνα Βουλγαράκη : "Για πολλά χρόνια έζησα σαν αγρίμι" (Συνέντευξη)

Όλες οι φωτογραφίες: Μανώλης Νταλούκας, 2018

ΚΕΙΜΕΝΟ : Μανώλης Νταλούκας

Η Παυλίνα Βουλγαράκη ήρθε στο σπίτι μου οπλισμένη με ένα χαμόγελο δροσερό και ένα επίμαχο βλέμμα. Έβγαλε τα παπούτσια της, όχι γιατί της το ζήτησα, αλλά γιατί ήθελε να νιώσει καλύτερα την ενέργεια του χώρου. Με ρώτησε, αμέσως σχεδόν, αν πιστεύω στην μετενσάρκωση. Δεν της απάντησα...


Ύστερα από έναν μικρό θόρυβο, κατάλαβε, ότι σε κάποιο δωμάτιο,  υπάρχει ένας καλός σκύλος. Δεν καταλαβαίνεις αν ένας σκύλος είναι καλός, από το αν γαβγίζει "καλά", ούτε αν ένας άνθρωπος είναι καλός, αν μιλάει "καλά". Τι σημαίνει καλά; 

Η καλοσύνη είναι κάτι βαθύτερο από τον "ορθό" αλλά ξύλινο λόγο. Και σαν θερμότητα, τα λόγια  που βγαίνουν από την καρδιά, λιώνουν τον πάγο. 

Η Παυλίνα Βουλγαράκη, με είχε ξαφνιάσει με τον πρώτο της δίσκο.

Τα τραγούδια της, ήταν οι υπέροχες σκέψεις μιας Αριάδνης, που κλείστηκε μόνη της στον Λαβύρινθο και ήθελε να αναγραμματιστεί, να γίνει Νηράϊδα.

Στην συζήτησή μας, ένιωσα αυτό το μυστήριο καλό και παράξενο: Τα λόγια της, έβγαζαν και σε ξέφωτο και σε σκοτάδι.

Η Συνέντευξη:

-Πού πέρασες τα παιδικά σου χρόνια;

-Μεγάλωσα στην Νεάπολη Εξαρχείων. Τελείωσα το Λύκειο, στο Κολέγιο Αθηνών, στο Ψυχικό.

-Και μετά το Κολέγιο, τι κάνεις; Έδωσες πανελλαδικές;

-Ναι. Πέρασα στο Πάντειο και σπούδασα Ψυχολογία.

-Άρα είσαι ψυχολόγος...

-Ε όχι! Δεν θα έλεγα πως με ένα πτυχίο γίνεται κανείς ψυχολόγος

-Όμως με το πτυχίο μπορείς να ανοίξεις ιατρείο, να κάνεις καλά κάποιους ανθρώπους....

-Ή να τους κάνω καλά, ή να τους αποτρελάνω...

-Τι θα συμβούλευες κάποιον που παθαίνει κρίσεις πανικού;

-Δεν είναι κάτι που μπορώ να δώσω συμβουλές, γιατί παθαίνω κι εγώ κρίσεις πανικού. Πριν κάποια χρόνια, δυσκολευόμουνα πάρα πολύ. Είχα μεγάλη κοινωνική φοβία.

-Ναι, τελείωσες όμως Ψυχολογία, είσαι επιστήμων πια. Ποια είναι η συμβουλή σου;

-Δεν θεωρώ τον εαυτό μου επιστήμονα. Πραγματικά δεν τον θεωρώ. Θα μου φαινόταν ανεύθυνο να συμβουλεύσω κάποιον. Σαν άνθρωπος που παθαίνει κρίσεις πανικού, και όχι σαν επιστήμονας, θα συμβούλευα κάποιον που έχει αυτό το πρόβλημα, να αρχίσει μια διαδικασία ψυχοθεραπείας.

-Πώς άρχισαν σε σένα το πρόβλημα; Πότε ήταν η πρώτη κρίση;

-Στα 22 μου χρόνια, την πρώτη φορά που εμφανίστηκα σε σκηνή, στη House Band στον Σταυρό του Νότου. Ήταν το θέμα της έκθεσης του εαυτού μου που δεν μπορούσα να διαχειριστώ...Αυτό έκρυβε ένα βαθύτερο πρόβλημα, αποδοχής, δεν μπορούσα να αποδεχτώ τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να εστιάσω σε αυτό που πραγματικά θέλω και είμαι. Εστίαζα περισσότερο σε αυτά που δεν είμαι, σε αυτά που δεν ήθελα, εκεί που νόμιζα ότι  θα έπρεπε να είμαι, σε όσα ήθελαν οι άλλοι.

-Καταλαβαίνω τι λες... προσπαθούσες να γίνεις αποδεκτή με τον τρόπο που ήθελαν οι άλλοι...να αρέσεις στους άλλους... ενώ μέσα σου ήθελες κάτι άλλο...

-Ναι, αλλά αυτή η διαδικασία, γίνεται υποσυνείδητα, δεν φαίνεται καθαρά.

Δεν λες, ότι αυτό που ζητάω και παθαίνω πανικό, είναι η αποδοχή. Ίσα ίσα, μπορεί συμπεριφορικά να πράττεις και ακριβώς αντίθετα από το να ζητάς αποδοχή, και αυτό είναι μια μορφή άμυνας.

-Επιζητείς ακόμα την αποδοχή;

-Όχι. Όχι πια. Είναι μια συνειδητή επιλογή. Έφθασα σε αυτήν σταδιακά, αλλά όχι απορριπτικά. Δεν απορρίπτω την ζωή ούτε ανθρώπους. Προσπαθώντας να βρω ποια είμαι και τι θέλω, κατάλαβα ότι ήταν αδύνατον να ετεροκαθορίζω  

-Είπες ότι πάθαινες κρίσεις πανικού, στην προσπάθεια να γίνεις αρεστή με όσα ήθελαν, ή νόμιζες ότι ήθελαν, οι άλλοι. Όταν λες οι άλλοι, ποιους εννοείς; Φίλους, το οικογενειακό περιβάλλον;

-Οποιονδήποτε. Ακόμα και τον περιπτερά της γειτονιάς μου. Μπορούσα να πάθω κρίση πανικού ακόμα και στο περίπτερο...από μια κουβέντα που θα μου έλεγε ο άνθρωπος...Ήταν κάτι που γινόταν αυτόματα... τόσο πηγαίο... τώρα το συνειδητοποιώ που πια δεν μου συμβαίνει

-Νομίζω πως το πρόβλημα ξεκινάει από την σκέψη...όλοι σκεφτόμαστε να γίνουμε αρεστοί, να μας αποδεχτούν οι άλλοι...

-Ναι, αλλά αυτές τις σκέψεις που όλοι κάνουμε, κάποιοι τις σωματοποιούν. Και όταν τις σωματοποιούν, δεν αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα είναι στο μυαλό

-Σωστά, γιατί αντιδρά το σώμα και κλέβει την προσοχή...Όμως θα πρέπει να είσαι περήφανη, διότι οι κρίσεις πανικού δείχνουν και έναν ιδιαίτερο άνθρώπο. Δεν έχω δει κανένα γαϊδουρινό τύπο να παθαίνει κρίσεις πανικού...

-Τι να πω, δεν το έχω σκεφτεί έτσι...

-Λοιπόν, ας έρθουμε στα τραγούδια σου. Ο πρώτος δίσκος βγαίνει το 2014;

-Ναι, όμως αρχίζω να γράφω τα τραγούδια από το 2012.

-Αυτά τα τραγούδια, είναι βέβαια τραγούδια αγάπης, αλλά μου δίνουν την εντύπωση πως είναι γραμμένα για κάποιον, που σε πλήγωσε, που σε εγκατέλειψε...Είναι έτσι;

-Ναι, είναι έτσι. Όλα εκτός από το «Λαβύρινθοι»

-Το «Λαβύρινθοι» είναι κάτι ίσως ξεχωριστό, γιατί προς στιγμή, στρέφεις το βλέμμα στο σύνολο, χωρίς όμως να ξεχνάς και εκείνον. Αλλά σε όλα τα άλλα, φτιάχνεις το πορτραίτο ενός κοριτσιού που βίωσε προδοσία. Υπήρξε το πρόσωπο της προδοσίας ή είναι της φαντασίας;

-Υπήρξε. Δεν νομίζω όμως ότι προδόθηκα. Ένας αντικειμενικός κριτής, μπορεί να έλεγε ότι εγώ πρόδωσα κιόλας.

Τα τραγούδια περιγράφουν ένα αδιέξοδο, όπως τότε το βίωσα. Και με το «Λαβύρινθος», συνειδητοποιώ το αδιέξοδο, και πως έχω αλλάξει και φεύγω

-Αυτό το πρόσωπο το βλέπεις τώρα; Κρατάτε κάποια επαφή;

-Όχι.

-Αν γυρνούσε το ρολόι του χρόνου πίσω, θα άλλαζες κάτι να διασώσεις την σχέση; Τι αισθήματα έχεις τώρα;

-Θα ακουστεί λίγο θλιβερό. Τον έχω ξεχάσει τελείως. Μόνο τα τραγούδια μπορούν να με κάνουν λίγο να τον θυμάμαι. Δεν νιώθω πια καμία σύνδεση.  

-Σκληρό αυτό που λες

-Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά την αλήθεια λέω

-Τα τραγούδια αυτά, του πρώτου δίσκου εννοώ, τα έγραψες μετά τον χωρισμό;

-Κατά την διάρκεια. Αποτυπώνουν όσα βίωνα τότε. Υπήρχε και ένα μεγάλο δίλημμα: Ή την σχέση ή την μουσική.

-Το δίλημμα αυτό, ποιος το έβαζε;

-Εκείνος. Αισθανόταν ότι η ενασχόλησή μου με την μουσική, με απομάκρυνε. Η μουσική γι αυτόν, ήταν κάτι ξένο. Πραγματικά εγώ ξαφνικά άλλαξα. Αυτός εξελισσόταν σε μία κατεύθυνση,  και εγώ σε μια άλλη. Άρχισα να ενδιαφέρομαι για πράγματα καλλιτεχνικά, για θέματα πνευματικά, γνώρισα έναν άλλο κύκλο ανθρώπων, που με παρέσυραν σε μία κατεύθυνση που με ενδιέφερε περισσότερο. Εκείνος δεν είχε καμία σχέση με τέτοιες ανησυχίες και τέτοιους ανθρώπους...

-Να έρθω στον δεύτερο δίσκο σου, τις «Μωβ Καληνύχτες». Εδώ ξεχωρίζω το «Έλα λίγο πιο κοντά», πανέμορφο όσο και το «Λαβύρινθοι» του πρώτου.

-Είμαι πολύ περήφανη για το «Έλα λίγο πιο κοντά», νομίζω ότι είναι το καλύτερό μου τραγούδι. Ο πρώτος δίσκος είναι εντελώς pure, έκανα ό,τι ήθελα, χωρίς να με ενδιαφέρει πώς θα ακουστεί, χωρίς ξένο επηρεασμό. Ενώ στον δεύτερο δίσκο, επηρεάστηκα...

-Τι εννοείς;

-Ο δεύτερος δίσκος, έχει κυρίως ηλεκτρικά όργανα, ενώ ο πρώτος είναι ακουστικός. Στον δεύτερο, κάνω μία απόπειρα να παντρέψω τους στίχους που γράφω με την μουσική που ακούω έξω. Και μέσα σε αυτή την διαδικασία, που ήταν πολύ ωραία, κάπου νομίζω ότι υπερβάλλω. Και τώρα που το εντοπίζω, ξέρω ακριβώς τι θα κάνω στον τρίτο δίσκο. Ο δεύτερος δίσκος βασίζεται στον ηλεκτρικό ροκ ήχο. Στα live έχουμε κομμάτια που είναι ψυχεδελικά...

-Υπάρχουν ψυχεδελικά και στον πρώτο.

Τα τρία με ξένο στίχο δεν είναι ψυχεδελικά;

-Δεν είναι πιο ακουστικά;

-Δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοείς «ακουστικά»...Εγώ αναφέρομαι στην διάθεση

-Εγώ στον ήχο.

-Και ο δεύτερος δίσκος όμως είναι ερωτικός. Μπορεί η αναφορά να γίνεται σε άλλα πρόσωπα, όμως έχουμε πάλι το πορτραίτο μιας ερωτευμένης κοπέλας. Έχεις σκεφτεί να αλλάξεις θεματολογία; Να δεις κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό σου;

-Ναι. είναι κάτι που το σκέφτομαι για την νέα δουλειά, το χρειάζομαι κι εγώ αυτό, να αλλάξω ματιά, να στρέψω το βλέμμα και αλλού. Έχω όμως λίγο βραχυκυκλώσει...

-Γιατί; Τι σε εμποδίζει να στρέψεις το βλέμμα;

-Δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο να το αποτυπώσω καλλιτεχνικά

-Πώς θα χαρακτήριζες τώρα τον εαυτό σου;

-Μπερδεμένη. Για πολλά χρόνια έζησα σαν αγρίμι. Αγρίμι σε σχέση με τους ανθρώπους που είχα κοντά. Έβγαινα πολύ, νύχτα, μόνη, είχα μια μεγάλη αγάπη για ανθρώπους σκοτεινούς...να τους παρατηρώ πολλά βράδια...   αυτό μπορεί να φαίνεται επικίνδυνο η αυτοκαταστροφικό όπως μου έλεγαν κάποιοι με καλή πρόθεση, αλλά εμένα με κρατούσε σε διαδικασία παραγωγής... και έγραφα... όχι μόνο τραγούδια... σκέψεις ποιήματα... διάφορα....είναι πολύ σημαντικό για μένα να παράγω...το τι θα μοιραστώ στο τέλος είναι μια άλλη ιστορία, αλλά εγώ αισθάνομαι καλά όταν γράφω, όχι όταν γράφω κάτι που θα αρέσει. Κάποια στιγμή θεώρησα πως ξεπέρασα τις αντοχές μου και τους τελευταίους μήνες έχω ηρεμήσει...κι ενώ έχω ηρεμήσει και φαινομενικά μπορεί να είμαι  καλύτερα, αυτό που με έχει μπερδέψει είναι το τι κάνει εμένα χαρούμενη... να είμαι ψιλορεμάλι και να γράφω και να υπάρχω και να καταλαβαίνω τι κάνω στον κόσμο, ή να μην είμαι και να μην γράφω και να μην καταλαβαίνω τι κάνω στον κόσμο και για ποιο λόγο υπάρχω, και πώς θα μπορούσα να είμαι χρήσιμη και να προσφέρω κάτι που να βγάζει και για μένα ένα νόημα

-That’s the question? Άρα έχεις μπει σε διαδικασία αυτογνωσίας.

-Πώς μπορώ να υπάρχω στον κόσμο. Έτσι το λέω. Αυτό προσπαθώ να καταλάβω. Σε στιγμές είμαι ευτυχισμένη και σε στιγμές είμαι δυστυχισμένη. Ένα βαθύτερο πέπλο δεν υπάρχει, γιατί τα πηγαίνω καλά με ό,τι έρχεται, έχω αυτή την ικανότητα. Δεν πολεμάω κάτι, αυτό θέλω να πω. Αποδέχομαι όσα έρχονται γιατί καταλαβαίνω ότι είναι κι αυτά κομμάτια μου. Όμως αυτό, που με κάνει να τα βλέπω πιο ξεκάθαρα, με έναν άλλο τρόπο με μπερδεύει πάρα πολύ. Σκέφτομαι ότι προτιμούσα όταν δεν τα φίλτραρα τα πράγματα τόσο...Δηλαδή εγώ νόμιζα ότι βούλιαζα, αλλά τώρα που έχει περάσει καιρός, καταλαβαίνω ότι μάλλον ήμουν πιο ελεύθερη. Ενώ τώρα που φαίνομαι ελεύθερη και ανεξάρτητη, νιώθω ότι βουλιάζω...

-Την ευτυχία πώς την έχεις φανταστεί; Έναν γάμο καλό;

-Όχι. Δεν φαντάζομαι τίποτα μελλοντικό. Να ζω την στιγμή.

- Today is Life,Tomorrow never comes! Μου δίνεις άλλη εικόνα από αυτή που συνήθως υπάρχει για σένα στο ίντερνετ και στα κουτσομπολίστικα sites. Εννοώ όσα γράφονται για τις  διάφορες σχέσεις σου...

-Σε όλα αυτά που γράφονται δεν είμαι εγώ, οπότε δεν με απασχολούν. Αυτοί τα  γράφουν. Εγώ δεν υπάρχω εκεί.