Η απίστευτη ιστορία της γαστρορραγίας του Νικόλα Άσιμου

Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Αναζητώντας Κροκανθρώπους (1981), ο Νικόλας Άσιμος, αφηγείται μια περιπέτεια της υγείας του που συνέβη το 1969, όταν ήταν φοιτητής στην Θεσσαλονίκη. Τότε, μία γαστρορραγία παραλίγο να τον στείλει στον άλλο κόσμο. Ο απίστευτος τρόπος που αντέδρασε, μας δείχνει τον ριψοκίνδυνο χαρακτήρα του και τις ψευδαισθήσεις που τον διακατείχαν. 

Πιστεύοντας πως είχε δυνάμεις να αντιμετωπίσει μόνος του την αρρώστια, έφθασε στο σημείο να βγάλει από πάνω του τους ορούς και να φύγει κρυφά από το νοσοκομείο. Στο βιβλίο του, ο Νικόλας αναφέρεται με απαξίωση στους γιατρούς, ενώ ηρωοποιεί τον εαυτό του.

Εν συντομία, η ιστορία της γαστρορραγίας του, έχει ως εξής: Το 1969, ο Νικόλας Άσιμος, είχε δημιουργήσει μια θεατρική ομάδα, στο υπόγειο της Φιλοσοφικής Σχολής στην Θεσσαλονίκη. Ως σκηνοθέτης, είχε προλάβει να ανεβάσει κάποια έργα, πριν η Ασφάλεια της χούντας αρχίσει να καλεί τους φοιτητές που συμμετείχαν, «δια υπόθεσή τους» στο Τμήμα, όπου τους εκφόβιζε λέγοντάς τους, ότι το θέατρο, τους ενέπλεκε με αναρχικές καταστάσεις.

Μετά την έρευνα της Ασφάλειας, οι ηθοποιοί (φοιτητές) εγκατέλειψαν την ομάδα και ο Άσιμος αισθάνθηκε προδομένος. Τελικά, μια νύχτα, οι ασφαλίτες μπήκαν στο θέατρο και τα έσπασαν όλα. Αυτό, όπως γράφει στο βιβλίο του ο Άσιμος, του προκάλεσε μεγάλη στεναχώρια, και ίσως ήταν η αιτία της γαστρορραγίας. 

Στο βιβλίο αναφέρει πως όλα άρχισαν ξαφνικά με αιμόπτυση, αλλά δεν έδωσε σημασία. Αργότερα, στο φοιτητικό του δωμάτιο, ακολούθησαν εμετοί με καθαρό αίμα. Αν και εξουθενωμένος, δεν αναζήτησε ιατρική βοήθεια και μάλιστα, εκείνη την μέρα, δέχτηκε την επίσκεψη φίλων, που τους απέκρυψε τι του είχε συμβεί, βρίσκοντας το κουράγιο ακόμα και να τους παίξει κιθάρα.

Όμως χειροτέρεψε και μεταφέρθηκε από φίλους του στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Εκεί, οι γιατροί του χορήγησαν αμέσως αίμα και ορό και τον έθεσαν υπό παρακολούθηση, χαρακτηρίζοντας την κατάσταση κρίσιμη.

Ο Άσιμος αφηγείται πως την δεύτερη μέρα πέταξε τους ορούς και το έσκασε από το Νοσοκομείο για να πάει στον χορό της Σχολής. Το Νοσοκομείο έβγαλε ανακοίνωση που μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο, όπως γράφει ο ίδιος: «Επικίνδυνος ασθενής χρειάζεται επειγόντως χειρουργική επέμβαση. Όποιος γνωρίζει κάτι... κλπ».

Μοιάζει απίστευτο ότι κατόρθωσε να βρεθεί εκείνο το βράδυ στη Σχολή και να χορέψει με την «πιο όμορφη κοπέλα στα μάτια του», που στο βιβλίο ονομάζει Δόξα. Η κοπέλα χορεύει μαζί του, μη γνωρίζοντας τι του είχε συμβεί.

Εκείνη τη νύχτα, μετά τον χορό, πήρε τη Δόξα για ρομαντικό περίπατο μέχρι το Αστεροσκοπείο του Πανεπιστήμιου, όπου δεν άντεξε και έπεσε λιπόθυμος πάνω στα χόρτα. Η Δόξα έφυγε τρομαγμένη. Ο Νικόλας συνήλθε κάπως και κατόρθωσε με κόπο να πάει στο σπίτι του, όπου κλείστηκε για μέρες, μέχρι που έγινε καλά, μόνος. Ύστερα από εβδομάδες, εμφανίστηκε στο ΑΧΕΠΑ, όπου οι γιατροί δεν πίστευαν στα μάτια τους ότι τον έβλεπαν ζωντανό. Αυτή είναι, εν ολίγοις, η ιστορία που μοιάζει απίστευτη, αλλά είναι αληθινή.