ΡΟΚ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ – Δεύτερο Μέρος

Beach party και μπροστά σε εξέλιξη, Διαγωνισμός Χορού, σε παραλία της Θεσσαλονίκης. Στο κέντρο, σκυμμένος, ο δημοσιογράφος Γιώργος Λιάνης, που κάλυπτε τότε, τις νεανικές εκδηλώσεις (Φωτογραφία του 1965, από το ΑΡΧΕΙΟ του Γιάννη Νέγρη).


Τα πρώτα νεανικά συγκροτήματα

Από την αρχή της δεκαετίας του 1960, μέχρι και το τέλος της Εποχής της Δικτατορίας, τα περισσότερα συγκροτήματα στη Θεσσαλονίκη ακολουθούν τη νοοτροπία της Χρυσής Νεολαίας (δες ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ, Εκδόσεις Άγκυρα, 2012). Λίγα από αυτά, φαίνονται να έχουν διάθεση προσανατολισμένη στη Βρετανική Εισβολή και στο Καλοκαίρι της Αγάπης.

Η φάση της Ελληνικής Ψυχεδέλειας, όπως διαμορφώνεται στο διάστημα 1970-1973 στην Αθήνα, δεν επηρεάζει σημαντικά τη Θεσσαλονίκη, έτσι δεν εμφανίζονται τότε εκεί, συγκροτήματα σαν τους Poll, Πελόμα Μποκιού, Εξαδάκτυλο, συγκροτήματα δηλαδή ψυχεδελικής κατεύθυνσης και με ελληνικό στίχο.

Το ψυχεδελικό γκρουπ της Θεσσαλονίκης Renaldi (ΑΡΧΕΙΟ Μ.Νταλούκα).

Λέγεται ότι underground και ίσως χίπικη διάθεση, αντίστοιχη με των Αθηναίων M.G.C, είχαν οι Fratelli, όπως και οι συνεχιστές τους, Μακεδονομάχοι. Όμως, δείγματα τραγουδιών, από αυτά τα δύο συγκροτήματα, δεν υπάρχουν. Πάντως, μια τέτοια διάθεση, φαίνεται στην ηχογράφηση To Love Somebody, των Renaldi.

Τα μέλη των Renaldi, ήταν: Κώστας Τώτας (πλήκτρα,τραγούδι), Γιώργος Χύμας (ντραμς), Γιώργος Σκλήρης (κιθάρα/ επίσης και Παντελής Δεληγιαννίδης, Γρηγόρης Αποστολόπουλος), Γιώργος Στάντσος (μπάσο/και Γιώργος Ζηκογιάννης), Σώτος Κιρκασιάδης (τραγούδι), και Τάκης Τσώνης (τραγούδι).

Το συγκρότημα VIPS (Γιάννης Αραμπατζής στη νταμς, Σωτήρης Νάγρας στο σαξόφωνο, Χρήστος Τσώτρας στην κιθάρα, Τώνις Στρατής στο τραγούδι, και Άλκης Κακαλιάγκος στο πιάνο)

Τα πρώτα συγκροτήματα της Θεσσαλονίκης (VIPS, Brahms, Spiders, Dreamers, Reformers, Κομήτες κ.α) τα οποία δρουν στο διάστημα 1960-1964, δεν άφησαν έργο, ή τουλάχιστον, μέχρι σήμερα, δεν γνωρίζουμε, τέτοιες ηχογραφήσεις. Στοιχεία, υπάρχουν, μετά το 1964, οπότε και σχηματίζονται συγκροτήματα που αφήνουν τραγούδια. Αυτή η δεύτερη φάση, ουσιαστικά, αποτελεί μετεξέλιξη της πρώτης. Για παράδειγμα, οι Ολύμπιανς, σχηματίστηκαν το καλοκαίρι του 1965, από τέσσερα μέλη των Brahms (Αρβανιτίδη, Κουτσοτόλη, Καλογιαννίδη, Λαζαρίδη), και ένα μέλος των VIPS (Κακαλιάγκο).

Το συγκρότημα B.M.W στο κλαμπ Αριγκάτο.

Τα γνωστότερα συγκροτήματα της «δεύτερης φάσης», είναι:
Ολύμπιανς, Strangers, Up Tight, Pacifics, Monks, B.M.W, Renaldi, Βόρειοι, Greeks.
Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό δείγμα των τραγουδιών τους.

    

Αναμφίβολα, το σημαντικότερο (και εμπορικότερο) αυτών των συγκροτημάτων, ήταν οι Ολύμπιανς, οι οποίοι υπερτερούν, ακόμη και αν συγκριθούν, με τα συγκροτήματα, της Χρυσής Νεολαίας, της Αθήνας. 

Φωτο :Στη Χαβάη, δημοφιλέστερο κλαμπ της νεολαίας, χορεύοντας με τραγούδια των Ολύμπιανς. Οι εκπρόσωποι της Χρυσής Νεολαίας, από αριστερά: Νίνος Χατζηγεωργίου, Μίμης Μαρόγλου, Νανά Τοσούνη, Παυλίνα Δελούκα, και Λάκης Κλεώπας (Φωτ. Ντίμης Αργυρόπουλος)

Τα κλαμπ 

Το δημοφιλέστερο ροκ κλαμπ της εποχής ήταν η Χαβάη, που βρισκόταν εκεί που υπάρχει σήμερα η κλινική «Παναγία», στη Νέα Κρήνη. 

Αγαπημένα, επίσης και τα κλαμπ :Ρέμβη (στην Αρετσού), το Αριγκάτο (στο Καραμπουρνάκι), η Ιφιγένεια (Β.Ηρακλείου και Αριστοτέλους), οι Κούνιες (στο Πανόραμα), το Μινουί (στην πλατεία της ΧΑΝΘ) τα Κάστρα (στο Επταπύργιο) κ.α.

 

Νεαροί θαμώνες της μπουάτ 107. 

Τα Στέκια των Μπητνίκων, Λαμπρακηδων και φοιτητών της Αντιδικτατορική Νεολαίας.

Στα χρόνια 1960-1967, στην Αθήνα, παράλληλα με τη διάθεση της Χρυσής Νεολαίας, υπάρχει μία άλλη διάθεση, που αποτελείται από τους έλληνες μπήτνικς. Κέντρα αυτής της κουλτούρας, είναι η περιοχή Κολωνακίου (όπου δρουν παρέες από το «Άσυλο» και την «Ακαδημία», Πουλικάκος, Κουτρουμπούσης, Εθυμιάδης κ.α), και οι μπουάτ της Πλάκας. 

Ανάλογη διάθεση εντοπίζεται και στη Θεσσαλονίκη, κυρίως μετά το 1967, οπότε και ανοίγουν οι πρώτες μπουάτ. 

Η σημαντικότερη μπουάτ στη Θεσσαλονίκη, ήταν η 107, στην οδό Αντωνιάδου Λαζάρου 7, κοντά στην Καμάρα. 

Ιδιοκτήτης ήταν ο Γιάννης Στεφανίδης και στο πρώτο της πρόγραμμα περιλάμβανε τον Πάνο Σαββόπουλο, που αναμφίβολα εκφράζει την διάθεση των μπητ.

Ένα από τα τραγούδια, που έλεγε τότε στην μπουάτ, ήταν η "Άνω Τούμπα"...

Η 107, υπήρξε ένας εξαιρετικός χώρος. Εκτός από το τραγούδι, διοργανώνονταν συχνά εκεί, βραδιές ποίησης, θεάτρου, αλλά και μαθήματα ζωγραφικής, στα οποία δίδασκαν φοιτητές της Αρχιτεκτονικής του Α.Π.Θ. Εκεί εμφανίστηκαν και οι : Στάθης Γαλάτης, Πόπη Αστεριάδη, Γιώργος Ζωγράφος, Λάκης Παπάς, Γιάννης Αργύρης κ.α.

Η χούντα, έκλεισε τρεις φορές αυτή την μπουάτ, και οριστικά το 1971.

Άλλες αξιοσημείωτες μπουάτ, της εποχής, ήταν : Φαιδριάδες(Τσουφλή 6, Ροτόντα), οι Βάτραχοι (στην Παραλία), η Μπαρμπαρέλα (Δ.Γούναρη και Π.Μελά), τα Σκαμνιά (Διαλέτη 6) και ο Εσπερινός (Ναυαρίνου 30).

Όλες αυτές οι μπουάτ, στην Εποχή της Δικτατορίας, ήταν και τα στέκια της Αντιδικτατορικής Νεολαίας. Τραγούδια, ποιήματα, ανέκδοτα για τον Παπαδόπουλο και τον Παττακό, τα πάντα εκεί, κρατούσαν ζωντανή την ελπίδα, το όνειρο και γελοιοποιούσαν την δικτατορία.
Βεβαίως, οι περισσότεροι φοιτητές που σύχναζαν εκεί, δεν είχαν αισθητικά στεγανά, και δεν διαχώριζαν εαυτούς από τα χορευτικά κέντρα. Πολλούς από αυτούς, θα τους έβλεπες και στην Ρέμβη ή την Χαβάη.

Άλλωστε, εκτός από τα χορευτικά κέντρα, και τις μπουάτ, άλλοι χώροι που συγκέντρωναν την ανήσυχη νεολαία, ήταν και οι περίφημες ταβέρνες της Θεσσαλονίκης. Διότι μερικές από αυτές, ήταν και ροκ, και μπουάτ και καλλιτεχνικά και αντιδικτατορικά κέντρα.

Η μητέρα πασών των ταβερνών, ήταν η ιστορική Δόμνα.
Ένας από τους θαμώνες της, ο λογοτέχνης Κώστας Λαχάς, έγραψε τους στίχους...

Ντουμανιάζει μες στη Δόμνα η κουλτούρα
σούξου-μούξου μανταλάκια και βαβούρα
Αρχιτέκτονες μπλαζέ, με Μαρκούζε αγκαζέ
Θεατρίνοι, δικηγόροι, γίναν όλοι προφεσόροι
κουλτουριάρηδες, ζωγράφοι
κι ο χαφιές, αβέρτα γράφει

Διάβασε το Πρώτο Μέρος ΕΔΩ.