Γιώργος Σαρηγιάννης – Μνήμες από το παλιό Μαρούσι και προτάσεις για το σημερινό

Ο Αρχιτέκτονας, Πολεοδόμος και Ομότιμος Καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Γιώργος Σαρηγιάννης, μας δέχτηκε στην πέτρινη μονοκατοικία του, και μας μίλησε για τα δύσκολα, αλλά και όμορφα, παιδικά του χρόνια στο Μαρούσι. Τα θυμάται με νοσταλγία. Υπογράμμισε με την ευκαιρία, κάποια χρόνια προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν, αν η νέα δημοτική αρχή θέλει να βελτιώσει το πολεοδομικό περιβάλλον.

"Γεννήθηκα το 1940 στην Αθήνα, αλλά αμέσως μετά η οικογένειά μου πήγε στην Τρίπολη-Μεγαλόπολη, όπου είχε διοριστεί ο πατέρας μου στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων (ήταν Πολιτικός Μηχανικός). Μέχρι που έγινα τεσσάρων ετών, κατοικούσαμε στην Μεγαλόπολη. Μετά τα Δεκεμβριανά, φύγαμε νύχτα από εκεί, γιατί ο πατέρας μου ήταν αριστερός, και κινδυνεύαμε. Ήρθαμε πάλι Αθήνα, η μητέρα μου είχε φυματίωση και μπήκε στο Σισμανόγλειο. Εγώ και ο πατέρας μου, εγκατασταθήκαμε στο Μαρούσι, για να είμαστε κοντά της μέχρι να γίνει καλά και να ενωθούμε όλη η οικογένεια πάλι. 

Φωτο : Ο Γιώργος Σαρηγιάννης, με τον πατέρα του και την μητέρα του, στο σπίτι τους στο Μαρούσι. 1953.

Στο Μαρούσι, μας είχαν βοηθήσει πολύ τότε οι κτηματομεσίτες Μέλλος και Γεωργόπουλος, καθώς και ο Διοικητής της Χωροφυλακής Λαμπράκης, οι δύο πρώτοι έδιναν δουλειές στον πατέρα μου και ο τρίτος, τον ξέμπλεκε όποτε είχε προβλήματα με την Ασφάλεια.

Σχολείο δεν μπόρεσα να πάω καναονικά. Τον Ιούνιο του 1946, έκανα ένα μήνα στην Σχολή Φιλιπιάδου στο Μαρούσι, και το 1947, με μια διάταξη που υπήρχε λόγω της κατάστασης,  έδωσα «εξετάσεις» (αριθμητική και ανάγνωση-γραφή) στον Διευθυντή του 1ου Δημοτικού Σχολείου, τον Δούση όπου πέρασα με τα τσαρούχια μια και ήδη ήξερα να διαβάζω και μάλιστα από εφημερίδα. Ο Δούσης, ήταν πολύ εντάξει, και άγιος άνθρωπος.

Αν και λόγω της ταραχώδους κατάστασης, δεν είχα κάνει την πρώτη Τάξη, με έγραψαν κατευθείαν στην δεύτερη, αφού θεωρήθηκα, ότι είχα διδαχτεί τα μαθήματα της πρώτης, κατ’ οίκον. Φοίτησα στο B Δημοτικό 1947-1952.

Φωτο : Ο Γιώργος Σαρηγιάννης, καθισμένος στο κέντρο της πρώτης σειράς, με τα παιδιά της  τάξης του, στο Β Δημοτικό Σχολείο Αμαρουσίου. Φωωτογραφία 1949. 

Στα χρόνια που πήγαινα στο Δημοτικό, υπήρχε γενική ένδεια. Πολλά παιδιά πεινούσαν. Θυμάμαι στο Σχολείο, μας μοιράζανε γάλατα, σταφιδόψωμο και μουρουνέλαιο σε χαπάκια. Είχα δάσκαλο τον Παπαδόπουλο, που ήταν πολύ καλός, είχε έναν εξαιρετικό τρόπο να διδάσκει και να μας προκαλεί το ενδιαφέρον για μελέτη. Δυστυχώς, χρόνια αργότερα, τον είδα εκλογικό αντιπρόσωπο στο δημοψήφισμα του συνονόματού του, δικτάτορα Παπαδόπουλου. Ήταν μεγάλη  απογοήτευση αυτό για μένα.

Φωτο ; Ο Γιώργος Σαρηγιάννης, με το μουστάκι αριστερά, με τους συμμαθητές του, στο Α Γυμνάσιο Αμαρουσίου. 1957.

Στην συνέχεια γράφτηκα στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου (στο μικτό στην Γ. έως Ε.Γυμνασίου και στο Πρακτικό Ζ. και Η.) θυμάμαι τους πολύ καλούς καθηγητές μας την Λελέκου και τον Νινιό (φιλόλογοι) τον Μπακόπουλο (φυσικό), τον Τσάλα (γυμναστή), τον Κουρβέλο (μαθηματικό) την Παυλίνα-Καπετανάκου (γαλλικά) και άλλους. Γενικά το Γυμνάσιο Αμαρουσίου, φημιζόταν για σοβαρό γυμνάσιο και με καλούς καθηγητές. Στο Γυμνάσιο μπήκα το 1952, την  χρονιά που η Βουγιουκλάκη ήταν στην τελευταία τάξη. Πολλές φορές, οι συμμαθητές μου την δείχνανε στο προαύλιο, και λέγανε «α να αυτή που θέλει να γίνει ηθοποιός».

Στο Πολυτεχνείο μπήκα το 1958 και αποφοίτησα το 1963".

Τι μας είπε για το σημερινό Μαρούσι:

"Για το σημερινό Μαρούσι, ένα βασικό πρόβλημα είναι οι υψηλοί Συντελεστές Εκμετάλλευσης που δεν αφήνουν περιθώρια βελτιώσεων του πολεοδομικού περιβάλλοντος.

Το κακό είναι ότι και τις  μικροεπεμβάσεις που έχουν κάποιες δυνατότητες βελτίωσης τις κάνουν λάθος.

Ένα βαρύ επίσης θέμα είναι η κυκλοφορία μέσα από το Μαρούσι και τις γειτονιές του οχημάτων που δεν ανήκουν στο Μαρούσι απλά παρακάμπτουν την Κηφισίας. Πολλοί Δήμοι το έχουν αντιμετωπίσει αυτό, αποκλείοντας την διέλευση οχημάτων διερχομένων, μέσα από τους Δήμους τους (Χολαργός, Παπάγου, Παλιό Ψυχικό, Ν.Ερυθραία κ.α).