45 χρόνια μετά, στο ίδιο σύνθημα
μας πάει η ιστορία. Μισός αιώνας σχεδόν, και το σύνθημα, που έβγαινε από τα
στήθη και τις καρδιές των φοιτητών, παραμένει επίκαιρο.
Σήμερα. Κανείς δεν θα σου
πει, ξύπνα το φαΐ είναι έτοιμο. Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά. Και όσοι, όλα αυτά τα 45 χρόνια φούρνους μας έταζαν, έταζαν
για ν’ αρπάζουν καρέκλες.
Σήμερα. Η Παιδεία, κρύβεται
από τους απαίδευτους μαϊντανούς. Ένα τσούρμο αγράμματων, απ τα κανάλια σου κάνει
τον δάσκαλο, ενώ εσύ έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις.
Σήμερα. Η Ελευθερία έγινε μια
κακορίζικη τέχνη. Καθώς το λέει ο ποιητής: Αν θέλεις να χαρείς την λεφτεριά νωρίς,
πέτα την ανθρωπιά σου κι απ τον αφέντη πιάσου. Κι άμα σε φτύνει αυτός, να κάθεσαι
σκυφτός, και θάχεις τα πρωτεία, στην σάπια πολιτεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου