φία του 1972, απαθανα-
τίζει μαθήτριες με τις μπλε σχολικές ποδιές με τον άσπρο γιακά και την μπλε κορδέλα στα μαλλιά. Οι σημερινές μαθήτριες έχουν δει αυτές τις ποδιές, μόνο στα παλιά κινηματογραφικά έργα. Τον Φεβρουάριο του 1982 καταργήθηκαν δια νόμου. μετά από δεκαετίες επιβολής τους.
Για τη μπλε ποδιά, έχουν γράψει πολλοί λογοτέχνες. Ένα από τα πιο ωραία κείμενα βρίσκεται στο βιβλίο της Ζέφης Κόλια ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ, Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΕΙ (ΚΕΔΡΟΣ, 2000). Η Ζέφη περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο την αλλαγή που παρουσίαζαν οι μαθήτριες στο τέλος της σχολικής μέρας. Από σεμνές «μπλε κορδέλες» γίνονταν άγρια θηλυκά τραβώντας τις ποδιές στο ύψος του καυτού μίνι.
«…Μισητό σχολείο! Με καθημερινή έπαρση και υποστολή της σημαίας, προσευχή κι επιθεώρηση «κοσμίας εμφανίσεως». Με την μπλε ποδιά να καλύπτει το γόνατο, το λευκό γιακά, το σήμα του σχολείου στο στήθος, την άσπρη κάλτσα και την ελβιέλα και πάνω απ’όλα τη φριχτή εκείνη μπλε κορδέλα στα μαλλιά, έτσι που όλα τα κορίτσια να μοιάζουν σαν μια μεγάλη απρόσωπη μάζα εργατριών υφαντουργείου! Όμως μόλις το κουδούνι χτύπαγε σχόλασμα, έξω ακριβώς από τις ψηλές πύλες των γυμνασίων, γινόταν κάθε μέρα μια μικρή διαρκής επανάσταση. Οι κορδέλες έπεφταν, οι τσατσάρες έβγαιναν από τις τσέπες μαζί με τα κραγιόν και τα βούτυρο- κακάο, τα μαλλιά ανέμιζαν ατίθασα και τα χείλη γυάλιζαν ηδονικά, ενώ οι ζώνες ανέβαζαν τις ποδιές σε ακατονόμαστα ύψη. Λίγο πιο πέρα περίμεναν τα αγόρια. Άλλα κρυμμένα στα στενά για κάποιο κρυφό ραντεβουδάκι, άλλα για να πειράξουν τις παρέες των κοριτσιών από τα Θηλέων κι άλλα απλώς για να επιδείξουν σπινιάροντας τις γυαλιστερές μηχανές τους!…»
Για τη μπλε ποδιά, έχουν γράψει πολλοί λογοτέχνες. Ένα από τα πιο ωραία κείμενα βρίσκεται στο βιβλίο της Ζέφης Κόλια ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ, Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΕΙ (ΚΕΔΡΟΣ, 2000). Η Ζέφη περιγράφει με αριστοτεχνικό τρόπο την αλλαγή που παρουσίαζαν οι μαθήτριες στο τέλος της σχολικής μέρας. Από σεμνές «μπλε κορδέλες» γίνονταν άγρια θηλυκά τραβώντας τις ποδιές στο ύψος του καυτού μίνι.
«…Μισητό σχολείο! Με καθημερινή έπαρση και υποστολή της σημαίας, προσευχή κι επιθεώρηση «κοσμίας εμφανίσεως». Με την μπλε ποδιά να καλύπτει το γόνατο, το λευκό γιακά, το σήμα του σχολείου στο στήθος, την άσπρη κάλτσα και την ελβιέλα και πάνω απ’όλα τη φριχτή εκείνη μπλε κορδέλα στα μαλλιά, έτσι που όλα τα κορίτσια να μοιάζουν σαν μια μεγάλη απρόσωπη μάζα εργατριών υφαντουργείου! Όμως μόλις το κουδούνι χτύπαγε σχόλασμα, έξω ακριβώς από τις ψηλές πύλες των γυμνασίων, γινόταν κάθε μέρα μια μικρή διαρκής επανάσταση. Οι κορδέλες έπεφταν, οι τσατσάρες έβγαιναν από τις τσέπες μαζί με τα κραγιόν και τα βούτυρο- κακάο, τα μαλλιά ανέμιζαν ατίθασα και τα χείλη γυάλιζαν ηδονικά, ενώ οι ζώνες ανέβαζαν τις ποδιές σε ακατονόμαστα ύψη. Λίγο πιο πέρα περίμεναν τα αγόρια. Άλλα κρυμμένα στα στενά για κάποιο κρυφό ραντεβουδάκι, άλλα για να πειράξουν τις παρέες των κοριτσιών από τα Θηλέων κι άλλα απλώς για να επιδείξουν σπινιάροντας τις γυαλιστερές μηχανές τους!…»
Αν και το κείμενο αυτό είναι γραμμένο στα 1999, η εικόνα που περιγράφει είναι του 1973. Η Ζέφη βασίζει όλο της το βιβλίο στο ημερολόγιο που κρατούσε από την Εποχή της Δικτατορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου