Η Λαμπρή των Ελλήνων!

Φωτο: ΜΑΡΟΥΣΙ Ανεξάρτητο Παρατηρητήριο 2019.

Λαμπρή, ονομάσαμε το ελληνικό Πάσχα, έτσι το ξέρει ο λαός μας στα τραγούδια του, έτσι το δίδαξε από τα πρώτα χρόνια της η Εκκλησία «Εορτή και πανήγυρις λαμπρά!». 

Πήρε την αρχαία μας ελληνική λέξη η Εκκλησία, τη γιόμισε ασπράδα, και πλούτο και φως, της έδωσε σκίρτημα και χαρά, και την έβαλε να συντροφεύει το νικηφόρο άγγελμα της Ανάστασης, στην πιο φωτεινή ώρα του, της Άνοιξης. 

Η Λαμπρή, συνεχίζεται και έξω στο ύπαιθρο, στο φως του ελληνικού Απρίλη, στον αέρα της θάλασσας και του βουνού. Τη νιώθουμε με το άρωμα των λουλουδιών, την αγκαλιάζουμε με το φίλημα της αγάπης, τη βλέπουμε στο ποτήρι του κεχριμπαρένιου κρασιού, την ακούμε στα όργανα και στο τραγούδι... 

Μέρα Λαμπρή, μέρα γιορτή 

μέρα λουλουδιασμένη... 

Στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς, η Λαμπριά και μόνη, έφτανε να δίνει, μια φορά το χρόνο, την υπέρτατη χαρά στους πατέρες μας, την όμορφη αίσθηση της λευτεριάς που ολοένα γένναε η Ελλάδα. Κι όταν, σε ένα τραγούδι μας δημοτικό, μια χήρα Τούρκα, ζήτησε από δυο Γραικόπουλα να αλλαξοπιστήσουν, για να χαρούν τα πλούτη της και τα καλά της, εκείνα σκέφτηκαν τη γονικιά τοςυ Λαμπρή, και της απάντησαν: 

Κάλλιο γίνε εσύ Ρωμιά
να χαρείς και τη Λαμπριά! 

Η λέξη Πάσχα, είναι μαζί εβραϊκή, εκκλησιαστική και λόγια. Μα η Λαμπρή, είναι εθνικότερα ελληνική, με όλο το φως της, και τη χαρά της.
Οι πατεράδες καμαρώνουν να βαφτίσουν τούτη τη μέρα τα παιδιά τους, και να τα φωνάζουν Λάμπρους και Λαμπρινές.
Το ίδιο το φως της Άνοιξης, δίνει στις λαμπρογεννημένες κοπελιές, την ομορφιά, που την τραγούδησε πάντα ο ελληνικός στίχος... 

όπου γεννήθη τη Λαμπρή
κι έλαμψε ο κόσμος όλος...